Het varken is vervelend. Hij luistert niet, laat winden, spuugt en tot overmaat van ramp, bijt hij ook nog eens alle bezoekers van de boerderij. Een geniepig, naar varken dus en de boer besluit hem op te sluiten in de schuur. Een slimme zet want daar huist een gruwelijk monster.
De prent van het monster dat het vervelende varken zoveel schrik aanjaagt, is fenomenaal en het eenzame hoogtepunt van dit boek. ‘Wraaaaaghh!, brulde de grote grijze wolf.’ Het is geen wolf maar een subtiel samengesteld duister monster in donkere kleuren. Het vervelende varken kiest eieren voor zijn geld en belooft beterschap, tegen beter weten in.
Tanneke Wigersma kennen we van verschillende kinderboeken (waaronder het prachtige Ole durft (recensie hier)) en van een eerder prentenboek: Een konijnendenkplek. In dit boek is ze verantwoordelijk voor zowel de tekst als tekeningen. De illustraties in Het vervelende varken zijn bij vlagen aardig, met die ene uitschieter, maar hebben niet echt veel om het lijf. Het tekeningetje van het gemaskerde varken op de titelpagina belooft nog veel goeds. Net als de grappige tekstballonnetjes in het begin, waar de boer wat onmachtig contact met het varken probeert te zoeken. ‘Hee! Jij daar! Joehoe’. Maar die wat vervreemdende sfeer wordt jammer genoeg niet doorgezet. Veel vlindertjes en muizen, die op de tekeningen lijken geplakt, en vrolijk vliegen en draven maar niet kunnen verbloemen dat er niet echt een idee achter dit boek zit. Het varken loopt zomaar een beetje vervelend te doen tegen mensen en dieren die zomaar opduiken. Wat doen bijvoorbeeld de markiezin en de pastoor ineens op de boerderij? Waarom het varken vervelend is en blijft, wordt niet uitgediept. Daardoor is het een vrij vlak dierenverhaaltje zonder verrassende ontwikkelingen of originele invallen. Dat varken is eerder wat verveeld, dan vervelend.
Het vervelende varken
Tanneke Wigersma
