Een overdonderende achtbaan van levensvreugde

Ed Franck schreef met Hoe Seppe ondanks alles zijn zestiende verjaardag haalde een even uitbundig als merkwaardig boek dat zich moeilijk laat omschrijven. In feite is het een biografie van een jongen, vanaf zijn geboorte tot zijn zestiende verjaardag. ‘Ondanks alles’ suggereert dat hem verschrikkelijke rampen overkomen maar dat valt reuze mee. Seppe is de zoon van een BOM-moeder die hem bij zijn geboorte toefluistert: ‘Ik weet niet welke route het leven voor jou in petto heeft, Seppe. Maar weet je wat? Later zal ik je vertellen dat je recht door zee moet gaan, je eigen weg. Schop maar tegen de schenen van wie je in de weg staat. Ik zal je helpen opgroeien tot een sterke en koppige en wijze man, en dat zal mijn geschenk aan jou zijn’. Een levensles die Seppe met overtuiging in de praktijk brengt, geholpen door zijn eigenzinnige moeder en de man met wie ze een relatie begint, en die al even vrijgevochten en ruimdenkend is. Ze erven het huis van Jeppe’s grootouders waardoor hij in relatieve luxe opgroeit, met een grote tuin waar hij naar hartelust kan ronddartelen.

Franck beschrijft het leven van Seppe van voor zijn geboorte tot zijn puberteit op een onvoorstelbaar energieke manier. Meer dan de inhoud is de manier van schrijven en het ritme de kracht van dit boek. Vanaf de eerste bladzijde wordt de lezer meegenomen in een maalstroom die maar niet stopt. Het is een opeenvolging van gekke gebeurtenissen, maffe ontmoetingen, filosofieën en experimenten. Seppe ontdekt de wereld op zijn eigen manier en dat leidt tot hoofdstukjes met titels als: Seppe en de magie van de taal, Seppe en de ordening van de wereld, Seppe en het mysterie God, Seppe en de vernietigingsdrang van de mensheid. Niet zelden zijn de ontwikkelingen bizar en bijna te grappig en gek. Het is een overdaad die soms dreigt te ontsporen en in al zijn veelheid eentonig wordt. Natuurlijk is dit boek te hilarisch en bij vlagen karikaturaal maar het is niet storend omdat die maalstroom in feite het thema is. Het gaat maar door met deze jongen, met zijn ongebreidelde fantasie, zijn nieuwsgierigheid en naïeve en ontwapenende eerlijkheid. Naast die overdonderende achtbaan van levensvreugde is Hoe Seppe ondanks alles zijn zestiende verjaardag haalde een uitbundig taalfeest.  De zinnen staan er zo vloeiend en makkelijk en het is onbedaarlijk grappig geschreven. Het is dezelfde duizelingwekkende gekte die je soms tegenkomt in de oudere romans van bijvoorbeeld John Irving, al blijft Franck chronologischer op één en het zelfde pad. Het wordt niet duidelijk waarom het boek ophoudt bij Seppe’s zestiende verjaardag. Waarschijnlijk omdat de roman dan al ruim 400 pagina’s dik is. En er is een belofte vooor meer: ‘Over een jaar of drie breng ik misschien verslag uit over zijn – ongetwijfeld turbulente – adolescentenperiode. Schiet me niet neer als ik doodga voor ik deze belofte kan nakomen’.

Deze roman is niet heel diepgaand in de zin dat er belangrijke conclusies of wezenlijke thema’s worden aangesneden. In feite gaat het over alles wat het leven de moeite waard maakt en misschien vooral wel over de onvoorwaardelijke liefde van ouders voor hun kind. Ze laten hem zo vrij en in zijn waarde dat hij alle ruimte krijgt om zich te ontwikkelen, dingen te ontdekken en fouten te maken.

Kaft: