‘En toen gebeurde het. Bij haar schouder klikte iets. Ze voelde het duidelijk’. Fay heeft een rare rug en daar wordt ze veel mee gepest op school. Maar het blijkt allemaal ergens goed voor te zijn. Althans daar lijkt het op. Want ze kan vliegen. Toch? Volgens haar vriendje Roderick kan je vliegen als je je elleboog kunt kussen en die gave bezit Fay. ‘Fay deed haar ogen open. haar schouders voelden raar uitgerekt. Ze liepen uit in iets groots, iets van gaas. Doorzichtig maar toch heel stevig. Het waren haar vleugels.’ Fay weet in haar vlucht nog een aantal opgesloten ezels uit de schuur van een kinderboerderij te bevrijden.
Van Praag kwam er tijdens haar bezoekjes aan scholen achter dat veel kinderen de geheime wens bezitten om te kunnen vliegen. Een geschikt thema voor een jeugdboek en ze schreef dit prettig leesbare verhaal over Fay. De link met de schoolregel dat je niet mag liegen, is een beetje geforceerd, of Van Praag moet daadwerkelijk bedoelen dat het vliegen niet echt gebeurt en daarmee de crux van het boek in de waagschaal stellen. De vliegscenes en vooral de pogingen daartoe, zijn gedetailleerd en zorgvuldig geschreven. Je wilt Fay waarschuwen maar ook een duwtje geven. Vlieg dan, of toch maar niet. Gezien worden en geloofd worden en ondanks je beperkingen iets kunnen betekenen. Van Praag schreef met Verboden te (v)liegen een vermakelijk boek over iets dat we stiekem allemaal wel zouden willen kunnen.
Verboden te (v)liegen
Anna van Praag
